42 kilkunastoletniej przerwie - u jego syna Richarda. Pełnił różne funkcje: był szoferem, „złotą rączką", dekoratorem, kurierem, ale najwięcej przyjemności sprawiało mu zawsze ogrodnictwo. Ostatnio starego Johna, jak go nazywała rodzina, zaczynały zawodzić oczy, serce i krzyż, mimo to jednak wciąż lubił majsterkować i wmawiał Karolinie, że lekarze nie widzą nic złego w odrobinie aktywności, do której przywykł jego stary organizm. A jeśli Karolina nie pozwoli mu zajmować się tak nieskomplikowanym ogrodem jak ten przy Aethiopii, to po prostu wróci do siebie, do West Finchley, gdzie na własnej działce będzie pracował dwa razy ciężej. Niekiedy Pascoe przychodził do Aethiopii na lunch i podwieczorek, ale częściej rozkładał sobie jedno ze składanych krzeseł, które trzymał w szopie, i pod ulubioną wierzbą, zwykle z Kahlim u nóg, obserwował ptaki w karmniku zmajstrowanym pięć lat temu dla Chloe. Najmłodsza córka Richarda wciąż jeszcze lubiła popatrzeć na ptaki, jeśli tylko sobie o nich przypomniała, ale zwykle to Flic dotrzymywała staruszkowi towarzystwa, popijając mocną, mętną herbatę, którą parzył na maszynce w betonowym schronie. - Macie szczęście - powtórzył - że trafił się wam taki porządny chłop jak ten Matthew. - Tak - zgodziła się Flic. - Wiemy. - Waszej matce dobrze to zrobiło, wygląda niczego sobie. - Mimo wielu lat spędzonych w Londynie w głosie starego wciąż dźwięczał akcent Zachodniej Anglii. - Mama jest bardzo szczęśliwa. My, zresztą, także. - Z początku musiało wam być ciężko, co? - Może trochę. Ale widziałyśmy, jak mama się czuła, była taka samotna... - Więc przyjęłyście go serdecznie, jak przystało na grzeczne panienki. - No tak, mam nadzieję... Chociaż czasem wydaje mi się, że Matthew nie jest tak szczęśliwy jak mama. - Naprawdę? - zdziwił się Pascoe. - Nie mówię, że jej nie kocha, co to, to nie. Chodzi mi o nas. - A konkretnie? - Chyba to nic wielkiego, po prostu... - Flic szukała właściwego słowa. - Takie wrażenie... Nie jestem pewna, czy jest zachwycony naszą obecnością. - No cóż, muszę powiedzieć, że mnie zaskoczyłaś. Mnie tam zawsze wydaje się, że dużo dla niego znaczycie. 43 Ach, wy dziewczęta! - Pokręcił siwą głową. - Zrozum, to dla niego także ciężki orzech do zgryzienia. Jest przecież młody i w ogóle, do tego Amerykanin... Niełatwo mu, powinnyście o tym pamiętać. - Na pewno będziemy - obiecała Flic. - Wszystkie trzy. W następną niedzielę przypadał Dzień Matki. Oprócz mnóstwa kwiatów i kartek z życzeniami dziewczynki przygotowały dla Karoliny i Sylwii wyśmienity lunch, i to bez pomocy Izabeli, która spędzała ten dzień z Mickiem u siebie. Wczesnym wieczorem, po i tak bardzo miłym dniu, przynajmniej z punktu widzenia Matthew, do jego gabinetu zapukała Flic, żeby zapytać, czy nie wybrałby się z nią i z Kahlim na krótką przechadzkę po wrzosowisku. - Jasne. - Odsunął zaległą korespondencję i zerknął na zegarek.